субота, 23. март 2013.

Gedachtenkronkels deel 2




Heb je ooit het gevoel dat er iets gaat gebeuren? Niet iets bijzonders, alleen een voorgevoel dat die dag zal verschillend zijn. Meestal is het een onaangenaam gevoel. En het is volkomen dom en bijgelovig. Ja, gisteren had ik het soortgelijke ervaring.
Zo, ik nam afscheid van mijn vrienden en stapte in een bus...

·         Wat een leuke avondje. Een beetje koud, hoewel. Ik zit in de bus. Alles is zoals gewoonlijk. Meh, ik hou niet van oude bussen. Hey! De buschauffeur net reed door rood licht! Weet hij wat hij doet?
·        Paranoïde ideeën: Ik merkte. Misschien is hij dronken.
·        Ik: Wat? Wie ben jij?
·        Paranoïde ideeën: Ik denk dat je weet wie ik ben.
·        Ik: Je alleen bestaan ​​in mijn gedachten, hoe dan ook. Ga weg, je bent hinderlijk.
·        Paranoïde ideeën: Kijk naar de buschauffeur.
·        Ik: Wat over hem?
·        Paranoïde ideeën: Hij luistert naar muziek op zijn oortelefoons.
·        Ik: Dus wat?
·        Paranoïde ideeën: Hij is ook zeer onoplettende bestuurder.
·        Ik: Je bent zo vervelend en irritant. Alles is in orde. Oh! Hij reed door een ander rood licht! Ik ben hier weg! … Nee, eigenlijk, ik ga nergens heen. Het is zo koud en saai buiten. Ik blijf hier, het regent buiten en ik ben alleen dom.
·        Paranoïde ideeën: Kijk, nog een stoplicht. En hij bijna reed weer door rood! Hij is zo onvoorzichtig! Ben je niet bang? Waarom ben je nog steeds in deze bus?!
·        Ik: Nou, omdat ik op 15 minuten afstand van huis ben. Alles is prima en ik zie geen reden voor paniek.
·        Paranoïde ideeën: Je ontkent de waarheid. Je weet ook dat je gaat vanavond sterven. Je gewoon wilt het niet toegeven.
·        Ik: Zal je al stoppen? Ik stap hier uit, in ieder geval.
·       Paranoïde ideeën: Je kunt niet ontsnappen aan je lot.

Ok, ik moet nog 10 minuten naar huis lopen. Het is donker in deze straat. Een man loopt achter me. Nu, ik weet dat dit waarschijnlijk niet het geval is, maar hij zou een seriemoordenaar kunnen zijn.  Nee. Ik zeker speel veel te veel computerspelletjes. Blijf gewoon doorlopen.

Na een tijdje, ik was in de voorkant van mijn appartement. Ik opende de deur en stapte in het huis. Mijn zus zat op de sofa.

·         - Hey, hoe was je avond?
·         - Leuk. Een beetje koud, hoewel.

4 коментара:

  1. Tenminste ben jij nooit alleen en/ of eenzaam. Toch moet ik toegeven dat die vriend/vriendin van jouw soms heel onaangenaam en vervelend blijkt te zijn. In plaats van een saaie reis naar huis heb jij immers een soort avontuur meegemaakt en dat is tof, denk ik:)

    ОдговориИзбриши
    Одговори
    1. Dat is waar, soms is het zeer verontrustend. En soms vind ik dat leuk. Ik mag dan stil zijn, maar dat betekent niet dat ik geen gesprek heb :D

      Избриши